A Haunting in Venice (Film, 2023) - MovieMeter.nl (2024)

De film voelde voor mij aan alsof je naar een lange aflevering van een serie zit te kijken. Allemaal net even wat zwakker en flauwer dan wat een goede film een goede film maakt.

Soms leek het zelfs meer een klucht. Bij Knives Out werkt dat; hier (voor mij) niet.

"Enge verhalen maken het leven minder eng"

Na ‘Murder on the Orient Express’ en ‘Death on the Nile’ is ‘A Haunting in Venice’ de derde Agatha Christie-film waarbij Branagh zowel in de regisseursstoel zit als de hoofdrol speelt. En waar de eerste twee goede maar overbekende en toch wel bravere één op één verfilmingen waren, ontmantelen ze ditmaal het bronmateriaal (Agatha Christie's relatief onbekende Poirot-roman: Hallowe'en Party) om een slimme, visueel "oude" film te creëren

Inspecteur Poirot (regisseur Branagh) wordt uitgenodigd door schrijfster Ariadne Oliver om een seance bij te wonen in een oud Venetiaans huis. Uiteraard valt er een dode! En zijn er natuurlijk vele anderen bijeen in het palazzo, maar is de dader een spook of toch gewoon menselijk? Doordat het verhaal totaal anders is dan het boek ontstaat er veel mysterie van wie het heeft gedaan! Misdaad, mysterie en horror worden samengevoegd om deze zaak een knappe wending te geven.

Daarnaast verrast de film doordat de toon heel anders is dan die van zijn voorgangers. Het palazzo is kaal en zuinig ingericht en op de meeste plekken dringt geen licht van buiten door. De cinematografie neigt soms naar een expressionistische stijl en er zijn duidelijk meer horror-geïnspireerde invloeden in de scenes. De horrorbenadering zorgt zeker voor vernieuwing En dat is precies de reden waarom deze Poirot-film als spookverhaal ook goed werkt. Als Kenneth Branagh besluit om deze franchise zo voort te zetten, zeg ik daar geen nee tegen. Door het ouderwetse griezelsfeertje de beste van de trilogie!

Ik vond er geen bal aan, mooier kan ik het niet maken. Niet dat ik een kenner van Hercule Poirot films ben, maar de afgelopen jaren had ik wel de remakes van Murder on the Orient Express en Death on the Nile gezien. Van beide films niet onder de indruk, al was die laatste nog wel een kleine voldoende waard. Het verschil tussen die film en bijvoorbeeld deze Venice is de setting, die hier grauw en saai is, maar ook de cast spreekt me hier niet aan en het moordmysterie al helemaal niet. Het is allemaal wel sfeervol getoond, maar het is langdradig, niet boeiend en veel te serieus. Dit soort films kunnen wel enige humor gebruiken om het kijkbaar te houden. Verder meet ik dit soort whodunnit-films tegenwoordig aan de Knives Out meetlat (fantastische film!) en dan blijft er van de concurrentie vaak niet veel over.

Niet mee vermaakt dus.

2*

Meer van hetzelfde.

Hoewel Kenneth Branagh toch een andere weg in slaat. Ik ken het bronmateriaal niet, maar hij probeert dit derde deel toch wat meer een eigen smoel te geven. Dat is vooral merkbaar in de keuze om het verhaaltje wat spookachtig te maken, wat luguber hier en daar en met een klein horrorelementje zo nu en dan.

Dat gezegd zijnde; het blijft wel redelijk braaf allemaal. Hercule Poirot betekent whodunit. Dat is ook hier het geval, wat onvermijdelijk dezelfde film oplevert als deel 1 en 2. Spannend heeft Branagh dat gegeven nooit kunnen maken. Ook hier is het een beetje de kat uit de boom kijken, alle verdachtmakingen en verdachte bewegingen aanschouwen en dan wachten tot Poirot het licht opeens gezien heeft en we een scène krijgen waarin alles wordt uitgelegd. Ingenieus is het ook hier niet.

Maar goed. Echt slecht vind ik het dan ook weer niet. A Haunting in Venice doet iets minder plastic en fake aan dan z'n 2 voorgangers, waar meer CGI in zit. Dat de film zich veelal binnen in een donker huis afspeelt, helpt daar evenzeer aan mee. Venetië is een toffe locatie, al wordt daar niet veel mee gedaan - dat huis had overal kunnen staan.

2,5

Een geweldige cast in een middelmatig moordmysterie.

De film ziet er stilistisch prachtig uit en het overmatige gebruik van Dutch angles en fish-eye lenzen stoorde me niet zo erg als ik dacht dat het zou doen.

Er hangt een geweldige sfeer, zij het met te veel onnodige jumpscares. Ik vond de stille hand op de schouder of het onverwachte geluid van de typemachine of telefoon niet erg, omdat die zonder muziek of snel gemonteerde beelden teerden. De keren dat er een papegaai of zeemeeuw opduikt met luide geluidseffecten deed me ineenkrimpen omdat ik dacht dat we daar allang overheen waren in de filmindustrie.

Het moordmysterie wordt leuk opgezet en heeft een goede griezelsfeee. Er lijkt echter niets meer te zijn dan verhoor na verhoor. Er ontbraken verrassingen of concrete aanwijzingen waardoor je actief kon meedenken. Ik weet dat dit typisch is voor Poirot, maar dit maakte de uiteindelijke onthulling nogal ingewikkeld en vergezocht. Dit had ik bij eerdere Brannagh-projecten niet.

Desalniettemin is de cast geweldig. Tina Fey en Brannagh schitteren als altijd. Michelle Yeoh is een schat en de rest van de cast levert goed werk. Ik dacht de hele tijd dat ik naar Gillian Anderson keek. Het bleek Kelly Reilly te zijn. DAT was pas een verrassing.

Ik heb een zwak voor dit soort films, dus alstublieft, meneer Brannagh, blijf ze maken. Maar dan net iets beter. Dank je wel.

3,5*

En verder met Poirot met deze The Haunting in Venice en daarmee film waar ik het bestaan nog niet van wist nog het bronmateriaal van ken. De vorige Branagh Poirot verfilmingen zijn niet super, en er markeert het nodig aan, toch vermaakte mij het voldoende om deze The Haunting in Venice een kans te geven en warempel dit is volgens mij toch wel de leukste van de drie.

Probleem met de vorige twee films in mijn ogen, Murder on the Nile in The Orient Express, betreft dat de klassiekers te goed zijn en onbenaderbaar in het moderne jasje dat door Branagh en zijn team poogt te creëren. Een probleem dat met deze film wegvalt aangezien er geen origineel is en er dus ook niets is om mee te vergelijken. En dan wordt het voor mij toch snel andere koek, en in mijn ogen geen verkeerde koek. Want het nostalgische beeld van het fraaie Venetië en Poirot in rustte is meteen een die er stijlvol uit ziet en met veel humor. En in die hoedanigheid vervolgt de film zich ook met een fraai tijdsbeeld en natuurlijk prachtige locaties. Neem bijvoorbeeld het huis en de plafonds van de prachtige slaapkamers met daarna de wissel naar bij nacht en ontij en donkere straatjes.

Maar The Haunting in Venice biedt meer. Een Poirot op de proef gesteld, een allegaartje aan gasten als aanwezigen, Halloween in combinatie met een medium en een huis die niet zuiver op de lever zou zijn, en vooral een sfeervol geheel betreffende donkere gangen, achterdocht, een sinistere zaak en een storm die buiten op de gevel beukt. Wat sluipt er daadwerkelijk in de schaduwen van dit pand en wie vermoordt er mensen? Visueel is het geheel erg sterk te noemen, de sfeer en muziek zijn ook prima, de cast doet het naar behoren en Kelly Reilly is altijd fijn voor het oog. Uiteraard is iedereen verdacht en bezit de film ook nog een paar pseudo momentjes en dat doet het voor mij dan ook prima rond een cynische Poirot. De moordenaar heb ik op een gegeven al halverwege duurt maar dat kan voor mij de pret niet drukken.

The Haunting in Venice is wat mij betreft dan ook een leuke en sfeervolle zit waar ik me geen moment bij verveeld heb. Ik ben benieuwd of Branagh verder gaat en dat hopelijk doet met films die nog geen verfilming hebben.

Elke Poirot film met Kenneth Branagh scoort net onvoldoende bij mij, zo ook deze film.

Deze Poirot film is vrijwel geheel gesitueerd in een donker huis. Dat is aan de ene kant sfeervol, maar oogt tegelijkertijd wat monotoom. Er is een beperkt aantal buitenscènes in Venetië, zodat het allemaal wat studio-achtig over komt.

De whodunnit wordt een beetje plichtmatig afgehandeld.

De cast is aardig maar het is verder geen film die een blijvende indruk achterlaat.

1e film was leuk en sfeervol, 2e deel was al wat minder maar dit is echt de minste van de 3.

Nergens wordt het erg spannend en ineens wordt de moord ook opgelost.

Toch wel de minste van de serie films die gemaakt zijn, had al snel door wie de dader was.

En qua verhaal, niet echt iets bijzonders.

Alleen de omgeving waar het afspeelt is wel mooi gebracht.

2.5 **

Poirot ziet spoken

Deze was eigenlijk wel leuk. Heb verder niks met Poirot dus ook de tv serie nooit gezien. Paar oudere films met Peter Ustinov wel ok. Heb dus ook niks tegen de nieuwe Poirot uit de laatste films. Ga wel de serie met Suchet nu wel eens kijken.

Super mooie plaatjes van de oude stad, en een nogal saai en langdradig gedoetje van Branagh naar een oud en bestoft verhaal van Agatha Christie. De whodunnit is een apart genre, wat wellicht gewoon achterhaald is, doet denken aan oude dames die graag punniken, en misschien eigenlijk gewoon niet zo goed past bij een medium als film.

In de whodunnits die ik de afgelopen paar jaar tegen wil en dank heb gezien is het wel een van de minst onplezierige, dat moet gezegd. Branagh zelf speelt zijn rol prima, en daarnaast vond ik vooral de aanwezigheid van Camille Cottin geslaagd. En Kelly Reilly - waar kennen we haar ook alweer van.

Poe alweer een zwakke aflevering van Detective Hercule Poirot. Settling is mooi maar de verhaalstructuur werkt op ten duur erg vervelend. Het laatste half uur al helemaal. Jammer want het is een prachtige plaats om te filmen.

Film 2,5

Beeld 4.0

Geluid 4,5